Ben Filistin’de diri diri yandım, anne,
Külüm savruldu Gazze’nin duvarlarına.
Kısıldı sesim ümmetin sessizliği ile,
Allah-u Ekber diyerek vardım Yaradan’a.
Şimdi uzak bana hüznüm içimde.
Bize sadece bir mezar sessizliği kaldı.
Yok ediliyoruz dünyanın gözü önünde,
Yaktılar acımadan bizi vahşice, anne.
Ağladım çocuklar gibi öylece içimden.
Acım yandığım için değil, sahipsizlikten.
Doğmadı güneşim Mescid-i Aksa’ma.
Şikayetçiyiz sessiz kalan ümmetten.
Ölürken o an aklıma sen geldin, anne.
Özlemim, uyumak olacak dizlerinde.
Hayat bu, iman ile şehadete imza attık.
Cennet ağırlıyor bizi, hoşça kal anne.
Giderken dua ile sığındım Rabbime.
Sırtımızda ok yemiş büyük yaralar var.
Sahipsizlikten, bizdeki düşman hançeri…
Bizleri en çok acıtan bu oldu, ah anne.
Sokaklar yabancı şimdi çocuklarımıza.
Yahudi sürüsü sahiplendi topraklarımıza.
Ne bir ses var, ne de uzanacak bir el.
Ateşe atan bizi ümmet oldu, ah annem!
Sen olsaydın, söyle kardeşim ne derdin,
Evladın elinde paramparça olmuş iken?
Yanarken, canlı canlı acı çekerken cesedin,
Kırılırsın, yüzüne kapı kapatırsa kardeşin.