Önce alem var edildi. Aleme bir insan gerekti. Yoktan var eden; donatılmış yeryüzünü hediye eyledi. Sonra Adem’i (a.s.) alemin emanetçisi eyledi. Envai çeşit nimetler ve yenilmesi zor bir nefisle buyur etti, insanlığın babasını.
Pişmanlıkların, korkuların, hayal kırıklıklarının, utancın, gözyaşının harmanlandığı mekan; ”Dünya” dedi adına. Hüznün diyarına hoş geldin “Adem”..
Varlığıyla yüzüne rengarenk gülümsemeler saçan dünya, seninle imtihana sözleşmişti çoktan. İşte çekildi artık aradan Yaradan. Nefsine, varlığınla, insanlığa bir dünya imtihan. Ama dur Adem olmazdı. Böyle kalamazdı..
Yaradan göğsüne merhamet kattı katından. Zalimlerden olma, insanlığını unutma diye. Ama sen yeryüzüne düştün insanlığını unuttun. Bir misafirsin, konup gitmek için sözleştiğin, geldiğin yeri unuttun.
İmtihan bitti, vade tükendi.. ”Ne yapacaksın?” Toparlan Adem gitme vakti… Neresinden toparlayacaksın bu pervasızlığı?
Simdi bana ağlama diyorlar. İnsanlığın dünya imtihanındaki savruluşu, ziyan oluşu hangi yüreği soğutmaz ki hayattan? Ve hangi gözyaşı kayıtsız bekler akmadan…
İşte böyle başlamış Adem’in (a.s.) dünya hikayesi, adı belli dünya imtihanın ta kendisi…