İnsan, zaman sahip olduklarıyla tanımlanır. Eşyalarıyla, unvanlarıyla, malıyla ve kalabalıklarıyla… Ama bir gün gelir, sahip oldukları yetmez. Çünkü ruh, sahip olmakla değil, imanla var olmakla doyar. Ve o gün, bir dönüş başlar: eşyadan özgürlüğe, gürültüden sessizliğe, dıştan içe. Var olmak, görünmeyeni taşımaktır. Bir kelâm gibi evet, sessiz ama derin. Bir aşk gibi, gösterişsiz ama akıcı… Bir iman gibi, görünmez ama yön verici. Olmak, Allah’a yönelmekle başlar. Sahip olduklarını bırakmakla, kalbini açmakla başlar.
Eşyalar, insanı taşır gibi görünür ama aslında ağırlaştırır. Oysa iman hafifletir. İman sadeleştirir. Kelâm arındırır. Olmak, bu üçüyle mümkündür. Bir secdede, bir susuşta, bir iç çekişte… İnsan, sahip olduklarını değil, yöneldiği hakikati taşır. Bugün, sahip olduklarımızı değil, olduğumuz hâli düşünmek gerek. Çünkü Allah, ne kadar şeye sahip olduğumuza değil, ne kadar teslim olduğumuza bakar. Ve aşk, bu teslimiyetin en sessiz duasıdır. Kelâm, bu duanın yankısıdır. İman, bu yankının özüdür. Olmak, bir niyettir. Bir yöneliştir. Bir hatırlayıştır. Ve belki de en büyük özgürlük, hiçbir şeye sahip olmadan, her şeyle bağ kurabilmektir. Çünkü hakikat, eşyada değil; kalpte, kelâmda, aşkta ve imanda gizlidir.
İmanla bu kapıdan geçmek, kelâmı yeniden duymak gerekir. Gösterişsiz bir söz, içten bir yönelişle… “Ya Rab” demek, ama eşyasız, beklentisiz, sadece olmak için. Çünkü kelâm, sahip olunanla değil, imanla hissedilenle anlam kazanır. Aşk, bu geçişin en ince çizgisidir. Eşyadan değil, özden beslenir. Aşk, Allah’a yönelmiş bir özlemdir. Ve o özlem, kelâmı arındırır. Her kelime, bir secdeye dönüşür. Her susuş, bir dua olur. İman, bu yürüyüşün istikametidir. Sahip olmaktan değil, teslim olmaktan doğar. İman, kalbin Allah’a açılan en sade hâlidir. Eşyasız, gösterişsiz, içten… Ve o hâl, insanı özgürleştirir. Çünkü gerçek özgürlük, çok mala sahip olmadan her şeyle bağ kurabilmektir. Bugün, sahip olduklarımızı değil, yöneldiğimiz hakikati düşünmek gerek. Çünkü Allah, ne kadar mala sahip olduğumuza değil, ne kadar O’na yöneldiğimize verdiklerimize bakar. Ve aşk, bu yönelişin en sessiz duasıdır. Kelâm, o duanın yankısıdır. İman, o yankının özüdür, vesselam.