Şükür, Mü’minin yitik malıdır.
Karıncaymış, börtü böcekmiş, fidan, ağaç… Onları şairler korusun, yazar-çizerler konu edinsin, eli kalem tutanlar satırlara dizsin! Bilerek yangına sebep olanlar dışarıdan değil, kendi iç dünyalarındaki kor ve kıvılcım ile her gördüğünü ateşe verir. Halbuki insana sütten önce sevgi içirilmeli, ilgi ile beslenmeli, saygı giydirilmeli, muhabbet aşısı, ahlak taraması yapılmalı! Her büyüme aşamasında da aşı tutmuş mu diye test edilmeli!
Nice sadece okuma yazma bilen, yalnız gündüz ve gece programları ile birlikte, tam zamanlı gönül üniversitesinde ahlak fakültelerini bitirmiş lisans ya da üstü mezunlar (mezun = izin almış) vardır ki, onlar ahlak dersinden izin almış, Anadolu dili ile söylemek gerekirse sağlam el almış kişilerdir. Kimileri yangın çıkarırken onlar yangın söndürürler, canları pahasına. Yoksa ağaç, orman, yangın, şişe, çöp… Bu kelimelerin dizilimi, mahlukatı hissiz ve iradesiz; kendinde ise istediği yere çöp atmayı, ateş yakmayı, can almayı irade görenler içinse öyle sessiz ve kimsesiz, anlamsız kelimelerdir.
Anadolu’dan gelip çalışarak çok iyi bir ev alan ya da mülk edinen için İstanbul nedir? “Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul” demek için, ömrü oldukça gönül tahtına keyfince kuran Yahya Kemal’e İstanbul’u ifade eden iltifatlar kurduran, O’nun kalbinde eşyanın ruhunu hissetmesidir. Onun gözünde İstanbul yalnızca taş yığınlarından oluşan bir metropol değildir.
Eşya sadece ihtiyaç ise, onunla kurulan bağ da ihtiyaç süresi kadardır. Eşya (Arapça ‘şey’in çoğuludur: شيء، اشياء), kalbin arterlerine sinyal gönderiyor ve cevap alıyorsa, o zaman değer kazanır. Bu kez kurulan bağ elektrikselin de ötesine geçer ve kişinin yaşamına adeta yumuşak bir dokunuş kalitesi kazandırır.
Bu seviyeyi yakalamak öyle çalışıp para kazanmakla doğru orantılı olmayabilir. Eyvallah, dürüst çalışıp para kazanıp helalinden meta edilenlerin içinden de eşya ile duygusal bağ kuran, dürüst kişilikler çıkabilir belki. Lâkin iç zenginliğe yatırım yapmak bilgi ile ziyadeleşir. İlimden nasibini alanlar bilgiyi devşirenlerdir. Derviş ile devşirmenin üzerinde düşünelim mi, ne dersiniz?! Haydi!
Derviş, iradesini istikamet üzere kullanmak için aklını kalbi ile ders yapmaya ikna etmiş kişidir. O yüzden bu ders için bir sınıf, dervişhâne, bir de müderrise ihtiyacı vardır ki, ona da mürşid denir. Yol alması, niyetini yerine getirmesi, sadece ihtiyaç ile yetinip şahsiyetini Hakk yolda istihdam etmesi ile gerçekleşecektir. Aldığı eğitimi uygulaması bir devşirme işlemi olup, günden güne değişim ve dönüşüm geçirerek amacına doğru yol alır.
Akıl sahibi her insan bir derviş adayıdır ve insan-ı kâmil olma seçeneği ya da hakkı vardır. Yeter ki beslenmeyi sadece midesine ve şehvetine değil, kalıbından kalbine dek desteklesin. Eşya ile olması gereken boyutta ilişki kursun!
Bugünlerde dervişhâne ve mürşid yapay zeka olsa da, ona da doğru soruyu soracak bir dolum ve gönül terbiyesi gerekir. Yoksa ince kabuklu, çekirdeksiz karpuzu seçmek, evet, insana tatlı ve olgun bir karpuz yedirir. Fakat derviş, o karpuzun tatlılığı karşısında sadece damak zevki değil, ruhuna da şükür zevkini tattırır.
Dili güzel kullanmak onun şükrüdür. Kalbi yumuşak tutmak onun şükrüdür. Aklı doğru ve güzel şeyle doldurmak onun şükrüdür. Elin helale dokunması, midenin helal ile dolması, gözün helale bakması… Hepsi kendi cinsinden amel olup onun şükrüdür. İklimin akciğeri olan yeşili, ağacı, ormanı sevmek, nimet bilmek ve nimeti her canlı fayda alsın diye korumak ise tüm bunların şükrüdür.
والله أعلم بالصواب
