İnsan, ruh, kalp ve nefs olarak üç yönü bulunmaktadır. Kalp ise ilahi ışığın doğduğu, yaşam ile ölümün barındığı yerdir.
Mânevî hayatın merkezinde yer alan kalb, Rabb’ini arayarak kendini bulur ve ilahi aşka açılan en güzel kapıdır.
Tasavvufta ise kalp mertebeleri bulunmaktadır. Bu mertebelere ulaşmak için bazı aşamaları geçmek gerekmektedir.
Bunlar;
- Sadr: İslâm mertebesidir.
- Kalb: İmân mertebesidir.
- Şeğaf: Allah’ın yarattıklarına karşı sevgi ve şefkat gösterme mahallidir.
- Fuâd: Müşahede yeridir.
- Habbetü’l-kalb: Muhabbetullah mahallidir.
- Süveydâ: Gaybın keşfedildiği mahaldir.
- Mühcetü’l-kalb: İlahî nûrların tecelli ettiği yerdir.
Peki Nokta-i Süveyda Nedir?
Siyah bir kan pıhtısından oluşan bu nokta sevda noktası da denir.
Nokta-i Süveyda denildiğinde ilk akla gelen siyah noktadır ve bir çok anlam taşımaktadır. Tasavvufta ise asla dönüşü sembol eder. Burası kalbin en değerli yeridir. Can özüdür ve sevenin canı buradadır. İnsanın hakikati tamda bu noktadadır. Süveyda öyle bir noktadır ki kamil insanın aynasıdır. Kalbin derinliği, kalbin özüdür. Varlığın zuhura erişinin bir mertebesidir. Görülen görülmeyen âlemin kalben hissettiği yerdir.
Altıncı mertebede yer alan Süveyda, gaybın gün yüzüne çıktığı yerdir. Gözle görülebilen zaman- mekân ötesindedir. Vahdet-i Vücudun özüdür.
Erzurumlu İbrahim Hakkı Hazretleri Marifetnamede Süveyda hakkında şu bilgileri vermiştir: “Süveyda yürekte siyah bir noktadır ki, insanın tüm varlığının hakikati ordadır. Bu öyle bir özdür ki, tafsili, süfli ve ulvi alemin tümünü kuşatır. Nasıl ki bir meyvenin çekirdeğinde kendi ağacı toplu bir şekilde mevcut ise, aynı şekilde bu süveyda adı verilen noktada da bütün kâinat bir öz şeklinde mevcuttur. Zira, ilahi namenin nüshası gönüldür. Namütenahi sırların taşıyıcısı gönüldür.”
Zuhur aleminde görülen her şey birer noktadan ibarettir ve noktanın sırrı da Süveyda’da gizlidir.
ALLAH RASULÜ’NDEN (Sallallahu Aleyhi ve Sellem):
“Allah sizin mallarınıza ve şekillerinize bakmaz; fakat O sizin kalplerinize ve amellerinize bakar.” (Müslim, Birr, 33; Ibn Mâce, Zühd, 9)
