Bugün Cuma… nurlu bir sabaha daha uyandık. Ama kıymetini bilene, zikrini eda edene kıymetlidir Cuma. Güneşin Dünya üzerini aydınlattığı en hayırlı gün Cuma günüymüş. Az önce dingin bir su sesi gibi ezan okundu. “Essalatü hayrun minen nevm. Namaz uykudan hayırlıdır.” dendi. Biz de bu sesi duyduk uyandık. Uykunun esiri iken vücudumuza enerji serpildi. Göz kapaklarımız otomatik bir makine gibi açıldı. Sonra kalbimiz ve beynimiz ezana tabi oldu.
Ezandan önce de sela vardı. Bu sabah bana Seladaki, “Seyyidel evveline vel ahirîn.” cümlesi çok dokundu. “Evvelin ve ahirinin seyyidi sevgili Peygamberimiz sallallahü aleyhi ve sellem…” dedim ve cümleme nokta koyamadım. O Seyyidel mürselin, yaratılmışların en şereflisi, o güzeller güzeli, o pür edep Efendimiz dünyamıza teşrif etseydi dilimiz lal olur, gönlümüz pür iman olurdu. Bizler onun suretini görmedik ama vasıflarını kitaplardan okuduk. Her anını kaydetmiş sahabeler. Kirpiğini oynatmasını dahi. Öyle ki onun yüzünü uzun uzun seyredenler olmuş. Bunlardan birisi de Sevban radıyallahü anh imiş. O kadar çok bakmış ki Resulullah’ın yüzüne, sonunda Peygamberimiz aleyhisselam sormuş, “Niye bakarsın Sevban?” diye. “Efendim, canımın içi Peygamberim, sevgimden hasretimden bakıyorum. Ya bu yüzünü bir daha göremezsem diye endişeleniyorum. Cennete gitsem bile sen Cennetin neresinde olursun, ben neresinde olurum? Seni bir daha göremem diye korkuyorum!” demiş.
Sevgili Peygamberimizin kitaplardan okuduğumuz evsafını düşündüğümüzde Sevban’ın bu hasretini daha iyi anlıyoruz. İnsanoğlu yaratılışı itibariyle iyi olanı seviyor. ‘İyi’ kavramı ise merhametli olmayı, nazik ve hoşgörülü olmayı içinde barındırıyor. Hz. Muhammed aleyhisselam beğenilecek her güzel vasfa sahip idi. Bu yüzden özündeki ‘insan’ cevherini yitirmeyenlerin gönlü Resulullah’a aktı durdu. Ve kıyamete kadar da böyle devam edecek.
