Hiç kimsenin sabrını tüketmiyorum. Hele vaktini hiç israf etmiyorum. Aklına müdahale etmiyor, fikrini baltalamıyorum. Bekletmektense, beklemeyi becerebiliyorum. Kimsenin ufkunu karartmıyor, afakını da abartmıyorum. Kalpten kalbe akan sevgiyi önemsiyor, ötekine yüz çevirmiyorum. Tat kaçıracak diyaloglara hemdem olmuyor, dedikoduya kapılmıyorum.
Sırlarını bana emanet edenlerin emanetini özenle muhafaza ediyor, başkalarına külfet olacak kendi emanetlerimi de öyle ortaya saçmıyorum… Yıllanmış, küflenmiş, üzeri pas tutmuş bir mahzen kapısı gibi kapattığım sırlarım var. Zannedersiniz ki onlar bana yüktür. Hayır, tam aksine… Kendimle baş başa kaldığımda, dünya hikâyemde sadece RABBİM ile aramda en kurbiyet, en yakın ilişki kurduğum malumatım onlar benim! Bu sevgi ve yakınlık ispatının zahire yansıyan ritüeli ise “kurban” diye isim almış!
Kulun Rabbi ile arasında hep gizli dualar olacak diye bir kural yok her daim! Rabbin kalemi olan kadere teslim olmakta zorlanan insanın, yazılanın sıkletinden, kendisine özel bu dünya yolu üzerindeki kader ve tayin edilmiş sürecin tozu toprağı silinip bir zinet gibi saklanması da aynı cinsten! Rabb ile kul arasında istirhamları da olmalı insanın! Kulluğun da bir yönü budur zaten! Rabbinden geleni, yüreğinde taşıyabildiğin kadar O’na yakîn olma, kurb’unda kalma!
Kurban da böyle değil midir? Allah’a yakınlaşmanın, teslimiyetin, razı oluşun adıdır. Hazreti İbrahim’in teslimiyetiyle, Hazreti İsmail’in sadakatiyle anlam bulan o eşsiz kıssanın, bugün bize düşen yansımasıdır kurban. Sadece bir hayvanın boğazlanması değildir; bir benliğin, bir nefsin, bir tutkular zincirinin çözülüp Allah’a adanmasıdır.
Kurban Bayramı; sadece etin pay edildiği bir vakit değildir. O, paylaşmanın, hatırlamanın, yeniden insanlaşmanın bayramıdır. Mahzun gönüllerin sevindirildiği, dargın kalplerin barışla kucaklaştığı mübarek bir vuslat günüdür. Kurban; sadece dıştan değil, içten bir yakınlıktır Allah’a.
Kurban ibadetinin dehlizlerine inip, bu kurbiyeti ve bu en derin yakınlığı yakaladığımda, kendimi yeniden gözden geçirme ve güncelleme fırsatı yakalıyor ve diyorum ki:
“- Kimseye borcum yok, kimseye sözüm yok. Borcumu peşin ödemek, çocukluğumun yetimlik yıllarından kalma bir alışkanlığı belki de… Kimseye sözüm yok. Tuttuğum sözler arkamda. Önümde ise söz bekletmek, perspektifimi kapatıyor. Kimsenin boynunun bükülmesini kaldırmıyor kalbim. Birinin başı eğilse, benim boynum bükülür. Boynumu kaldıracak olsam, bu kez de bu minyatür hâlimle ‘dağlara mı ulaşır, yoksa yeri mi deler’, ayetini de bildim bileli boynu bükük dolaşmaya da hayranım! Hz. İsmail’in boynunu bükerek Rabbine tam teslimiyeti nasıl bıçağı kör ettiyse!
Ben gülü severim, gül koklarım… Papatyaya hayran olur, menekşeyi kıskanırım. Her biri ayrı bir zarafeti fısıldar kulağıma. Yunus gibi dağları, taşları aşmayı; Veysel Karânî misali kanaat heybesi takmayı… Hz. Râbia gibi kefeni bir an olsun yanından ayırmadan, onu en güzel libas gibi taşıyanlardan olmayı… Gönlü, sadece Rabbin zikriyle mutmain olmuş nice kullara benzemeyi arzularım. Tüm varlığı ile Rabbine, onu yaratana hakîm bir ilim ile kurb olma, yakın olma, yakınında kalma; maldan, candan, ürünlerden eksilmekle (Bakara/155) hakîkatin lezzetini tatımlama!.. Dil ve mide zaten etten oluşurken, kurbanın eti ile kurbiyet etme, sadece zahirin yakınında ve yavanlığında bir noksanlık ve eksiklik değil de nedir?!
Sözlerim, gönlümle trans hâlinde… Eğer kelimelerimde varsa bir abartı, bu; hakikatin peşinde koşan, Rabbine yakınlığa kurban olan dilimin ve dimağımın turbo çalışması ve çırpınışıdır.
Ne yapayım?
Sözüm de, gönlüm de ancak bu kadarına güç yetiriyor!
والله أعلم بالصواب
