Evet, kıymetli büyükler… Değerli ebeveynler… Her konuda olmasa bile bir çok konuda bilgi sahibi olan abilerimiz, ablalarımız…
Hiç düşündünüz mü yada düşündük mü?
Benim çevremde gerçek manada maddi manevi yardıma muhtaç olan ki özellikle duygusal ve psikolojik olarak bir omuza, bir muhabbete ihtiyacı olan nice insan var, nice yaşlı, genç, kadın, çocuk var diye…
Hiç soruyor muyuz acaba komşumuza, arkadaşlarımıza; “Komşum, arkadaşım nasılsın iyi misin sağlık sıhhatin yerinde mi, bir isteğin arzun var mı?” diye…
Bazen soruyoruz ama bir çok kez sormuyoruz maalesef. Belki de hayatın içindeki karmaşadan, telaşeden aklımıza bile gelmiyor. Halbuki, dediğim gibi, bir söz, bir nasılsın hitabı o kadar kıymetli bir hâle geldi ki şaşırırsınız.
İstanbul’un Beyoğlu ilçesinde herkesin bildiği bir istiklal caddemiz var bilirsiniz. Taksim civarındadır. Belki bir çok derdi, kafasının bir kenarında dağ olmuş insanların sürekli olarak gezdiği bir caddedir.
Neyse, bir gün cadde de ilerliyorum, kenarda bir kardeşimizi gördüm. Yere oturmuş bir kilimin üzerinde, önüne de bir kağıdın üzerine yazmış; “1 LİRAYA DERT DİNLENİR” diye…
O kadar çok derdimiz var ki kimseye anlatamadığımız, tanıdığımız tanımadığımız insanların kör kuyularda artık çöpten dağ olmuş misali derdi var ki kimseye anlatamadıkları…
Aslında asıl derdimiz dertlerimizin olması değil, birbirimizi hiç dinlemememiz, birbirimizin dünyasını kazara hatta göz ucuyla bile gördüğümüzde “amaaaaan bana ne yaaa” gibi tuhaf ve ister istemez bencil sözler kullanıyoruz maalesef.
Oysa ki çocuklarımız öyle mi? Biraz utangaç, biraz da çekingen bir halde bile olsa başka bir çocukla hiç düşünmeden oyun oynayabiliyor, iletişim kurabiliyor. Sanki 40 yıllık arkadaş misali o küçük dünyalarında bencil olmayan hayalleriyle sohbet edebiliyorlar. Anlamlı yada anlamsız, konuşuyorlar, gülüp tebessüm edebiliyorlar. Oysa ki o çocukların peşinden gidip o minik dünyalarındaki güzellikleri hayatın dertleri arasından bir görebilsek, belki de dert diye adlandırdığımız her şeyi tebessüm denizine dökeceğiz.
Gülelim, tebessüm edelim, hâl hatır soralım, sebepsizce muhabbet açalım. Komşularımıza çay kahve ısmarlayalım.
En önemlisi olan çocuklardan yardım alalım. Onlarla güzel vakit geçirelim. Çocukların yanındayken vakit israfı yapalım. Gidelim derdi olanların dertlerini kısa bir vakitte olsa dinleyelim. Unutmayalım ki başkasının derdi ile bizim derdimiz yarış halinde değildir.
İşin özeti dertler asla yarışmaz!!!
Dertler, sıkıntılar ise paylaşıldıkça kumdan kale misali yok olur gider.
Tıpkı çocukların yaptığı gibi… 🙂
