Peygamberimizin (s.a.v.) Mirası Tebessüm Sadakadır

“Mümin kardeşine tebessüm etmen sadakadır. İyiliği emredip kötülükten sakındırman sadakadır. Yoldan taş, diken gibi şeyleri kaldırıp atman da senin için sadakadır.” (Tirmizî, Birr, 36)

Mümin elinden, dilinden güvenilir olan kişidir. Dilinden kötü kırıcı sözler dökülmemeli. Naif, zarif, tebessüm nakşederek yüreğe şifa olmalı. Yalan, dolan onur kırıcı yaralayıcı olmadan ötekileştirici değil birleştirici, nefret yerine müjdeleyicidir.

Resul-i Ekrem (s.a.s.)’in dilinde mümin bal arısı gibidir.

Güzellik; müminin sözü önce kalbine sorup dilinden çıkarmaya haya etmesidir. Hiçbir iyilik küçük görülmemelidir. Yolda yürürken bir çocuğa tebessüm etmek veya yaşlı insanlara hal hatır sormak iyiliktir.

Mümin, türlü musibetlerle imtihan edilse de yıkılmamalı, isyan ve serzenişte bulunmamalı, metanetli olmalı, sabırla kabullenmelidir. Yüce Allah’tan gelene “lütfun da hoş, kahrın da hoş” diyebilmelidir.

İnsanoğlunun her yaptığı kötülük ve iyilik, aldanışların açıkça ortaya çıkacağı gün, Teğâbun (aldanış günüdür). Dünyanın en ağır duygusu olan keşkelerin geri dönüşü mümkün değildir, çünkü artık fânilik yerini bakiliğe bırakmıştır. O gün geldiğinde aldananlardan olmamak için cennete talip olmak iyilik ve tebessümün kazandıran olduğunu unutmamak gerekir.

Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) kahkahayla güldüğü hiç görülmemiş, onun gülüşünün tebessüm olduğu ifade edilmiştir.

Tebessüm etmenin derinliği dinimizde çok önemli ve değerlidir.

Ortada kötülük bile varsa güzel kelamlara dönüşmeli, Yaradandan ötürü yaradılanı sevmeyi bilmeli, hayat yolunu, yönünü, ışığını böyle bulmalı.

Râbbim emrimize amade onca güzellik vermiş, güzel bakıp, güzel görebilmeyi, teşekkür etmeyi, özür dilemeyi, ahlakımıza yakışır şekilde insanlara muamele etmeyi dinimiz bizlere nakşetmiştir. Bunu, “Kardeşine tebessüm etmen sadakadır…” (Tirmizî, Birr, 58) hadisi ile taçlandırmıştır.

Güler yüzle baktığınız her yer gül kokar, dokunduğunuz her yürek bir sadaka, bir sadaka bir Allah rızası ve en güzeli Rabbimin gönlünde güller açtırır.

Yolunuz gül renginde, gül kokusunda olsun her daim.

İKİ CİHAN SAADETİ

Kimsesiz bir çare ümmet şuuru, soluyor Efendim.
Yoluna, uğruna gözyaşları mevsimi şimdi,
Güller kokuyor adının geçtiği menzillerde,
Gurbete düştük Efendim.

Selam sana yaka çiçeğimizden,
Selam sana tebessüm eden yüreğimizden,
Vuslatına müptela ümmetin,
Bu çağ ahir Efendim!
Secdeler sükût ediyor, sensiz biçare,
Hep sevdiren mucizeleri şifa bakışları tevazu canlar cananı.

Düşmanların bile senden övgüyle bahsedermiş.
Doğruluğunu cömertliğini, iffetini, ahde vefanı.
Bizler sana layık olamadık.
Rehberimiz sevilen sevgilimiz, yüreğimin yangını,
Hz. Amine’nin hiçbir zahmet vermedi dediği,
Doğu ile batıyı nuruyla aydınlatan gül kokulum, gülleri kokluyorum,
Sen gibi kokar mı diye.

Taşlar sesine sevî edermiş, şifalı ellerin onları da severmiş,
Müslüman kardeşlerinin sıkıntı olduğunu duyunca çok üzülüyormuşsun.
Ya sen İki Cihan Saadeti,
Hasırın üzerinde yatarken canın acımaz mıydı?

Senden önce kâinat yetim hükmündeyken,
Nurunla şenlenmiş çûş-u huruş gelmiş tüm aleme.

İnsanlığın gecesini, gündüze, kışını bahara çevirmiş,
Hâlık-ı Zülcelal’in sonsuz saadetine mazhar olmuş insanlık.

Bize bıraktığın emanetler, nasihatler,
Karanlık geceler, fitneler!
Kur’an’ı sizlere delil bıraktım demişsin.
Dilin Allah’ı zikir ederken ümmetine dualar etmişsin.

Atmış üç yaşında Refîk-i A’la’ya yükselmişsin.
Sen ölmedin yüreğimiz sana mihrab.
Güller kokuyor adının geçtiği kâinat.