Akşam mesainin bitmesini iple çekiyordu; üç haftadır görmediği oğlunun yanına gidecekti. Cumartesi günleri de geç saatlere kadar çalışıyor, dinlenme hariç hayata dair hiçbir şeyle vakit geçirmiyordu. Eve gelip üzerini değiştirdi. Bir yerlere uğrar, oğlunun sevdiği atıştırmalıklardan alırdı; sonra da tüm gece oyun oynar, vakit geçirirlerdi. Heyecanla hazırlanırken belli belirsiz kapının çalındığını duydu. Gecenin o saati kim olabilirdi? Merakla seslendi:
– Kimsiniz?
– Polis…
Kafası allak bullak oldu; içinden hızla bir blender geçti, zihnini kara bulutlar kapladı. “La havle vela kuvvete illa billahil aliyyül azim…” İnsan yanlış bir evlilik yaptığında geri kalan ömrü ziyan oluyormuş; bitmiyor… “Allah’ım sen yardım et,” diye mırıldanıp kapıyı açtı.
Nafakayı geciktirmişti. Açlıktan ölen eşi hemen dava etmiş, ağır ilerleyen hukuk uçmuş; iki gün için kapıya gelip evinden, işine, rutinine bağlı, kaçmayan, göçmeyen, hile hurda yapmayan doğru adamı alıp nezarete götürmüşlerdi. Uyuşturucudan yakalanan iki suçlu, hapisten yeni çıkmış öfkeli başka bir suçlu… “Gözlüğüm olmadan göremiyorum,” dediğinde, “Yat, uyu,” cevabını alıp sabahı beklemek zorunda kalmıştı.
Benim ülkem taklit bir ülke; kopya yasalar, imrenilmiş eğitim düzeni, taklit edilen sağlık sistemi, batı hayranı halk ve kendini büsbütün unutmuş bir millet olarak simülasyon bir yaşamda NPC karakterleriz. Kendi kişisel yapın, inançların, doğruların, özelliklerine uygun herhangi bir sistemin yok. Öylesine eğreti ve öylesine taklit ki her şey; onuncu kopyadan sonra yazıları silinmiş, bazı bölümler görünmez olmuş bazı hukuk meselelerinde.
Bu silinmiş bölümler, vergiden cezaya her konuya denk geliyor. Bir üzerinden geçelim, bakıp bir güncelleyelim, yok. Kadına şiddeti önlemek için yapılan birçok uygulama, kadına şiddetin yegâne sebebi. Yasalarda uygulanan pozitif ayrımcılık, tam anlamıyla kaos ve zulüm sebebi.
Eşlerin refah seviyesini eşit tutmak için diye başlayan uygulayıcı sebep, gerçek refah seviyelerini neye göre ölçüyor veya ölçebiliyor mu? Hayatına yeni birini alıp, resmî nikâh işlemi yaptırmadan, sigortasız çalışan o kadar fazla boşanmış insan var ki ve daha da çoğalıyor. Gençlerin “Aman, yakınım boşandı, ömrü ipotek altına alındı; yapar mıyım bu hatayı?” şeklindeki yaklaşımları… “Hâlâ bedel ödüyorum, bir daha asla,” diyen ağzı yanmışların acı tavırları… “Eski eşimden aldığım nafaka kesilir, hazır para; enayi miyim?” diyen kurnazların yanlış tutumu bu konuyu ivedi çözüme kavuşturmayı gerektiriyor.
Dinimiz Talak Suresi’nde detaylı bir şekilde boşanma hükümlerini anlatırken, adil bir yol izliyor; öyle veya böyle ayrımcılık yapmadan.
Evlilik gönül işi ve gönüllülük işleyişidir. İçin ısınır ve onunla hayatın tadını ve yükünü bölüşmeye karar verirsin. Nikâh o kararın duyurulmasıdır. Din, bu gönüllülük işleyişine de desen desen dokunup kimin hakkı kimin üstünde nedir, detaylı belirtiyor. Üzmek, kırmak, incitmek yine belirtiyorum: ayrımcılıksız iki taraf için de yasaklanmış. Erkeğe, “Eşini üzersen,” hanıma, “Eşini üzersen,” diye usul usul rotalar çizilmiş. Yetmemiş; “Mutlu edersen,”e tatlı teşvik, sevaplar yüklenmiş. Güçlü toplum, sağlıklı millet, huzurlu insanlardan oluşur. Huzurlu insan ise mutlu bireylerin sevgi dolu yuvalarda yaşamasıyla mümkün olur.
Sevgi dolu insanlar, sevgi üretim merkezidir yuvalar. Sevginin ve saygının, aile bütünlüğü ve muhabbetin bittiği yerlerde ne ebeveynler ne de varsa çocuklar beslenebilir. Bu hastalıklı durum için çözüm yolları bulunur ve şifaya kavuşulursa yeniden sevgi ürer, çoğalır, kaplar, kuşatır.
Çare yolları aranmaz, bulunmaz ve çare üretilmezse teşekkül adil bir şekilde dağıtılır; hasar ve yara verilmez. Kimsenin kimse üzerinde fiziki, ruhi veya maddi hükmü yoktur; baskı ve eziyet uygulayamaz. İnsan azizdir ve bu ilke üzerinden huzur ve refah seviyesi muhafaza edilir. Ayrımcılıkla değil. Bir zaman evli kaldı, yuva kurdu diye kimse kimseden kalan ömrünün rızkını sağlamasını beklememeli. Bunu besleyen düzenlemeler de durdurulmalı. Sağlıklı aile yapısı, huzurlu ilişkiler korku salan yasalar yüzünden terk ediliyor. Doğru hukuki uygulamalar yoksa doğru insanları koruyamazsınız. İnsan doğası, pürüz ve aksaklıklardan yara alır, acı duyar. Baskı altında özgürlüğü alınmış bireylerden verim de bekleyemezsiniz.
İstediğiniz refah seviyesini sunun; gönlü incinmiş, yalnız kalmış, tamamlayanını bulamamış insanı mutlu ve huzurlu kılamazsınız. Madde bağımlılığı, çarpık ilişkiler, depresyon, psikolojik onca rahatsızlık; kendini ve kendini tamamlayanı bulamamış insanların çoğalması sonucudur.
Bunun bir iş görüşmesi, şirket antlaşması veya fiziksel ihtiyaç giderici olarak görülmesi de bu hızlı deformasyonlar sonucudur. Geleceği inşa edeceğim; güzel ahlaklı, sevgi dolu çocuklar büyüteceğim. Peygamber Efendimiz (s.a.v.): “Evleniniz, çoğalınız; çünkü ben kıyamet gününde sizin çokluğunuzla iftihar edeceğim.” (Beyhakî, VII/81)
Oyun alanında sonsuz nefeslerle vakit geçirmiyoruz. Ebedî âlemin yüksek mertebeleri için azami gayret gösteriyoruz. Amacı doğru belirleyebilmek için asıla ulaşmak gerekir: insanın aslına, dünyanın aslına. Aksi takdirde gözünün gördüğünden ibaret sanırsan hayatı, gözünün görmediği çirkinlik kalmaz yaşama dair. Dikkat etmez ve nefsine uyarsan da göstermediğin çiğlik ve çirkinlik de kalmaz fiillerin arasında.
“Bu benim yasal hakkım,” dediğiniz yerde vicdanınıza da bir sorun derim. Bazı kurallar vicdansız insanlar tarafından belirlendiği için muhatabınıza verdiğiniz zahmetten sorumlu olursunuz.
İslam dininde nafaka yoktur. Talep eden, alan, tüketen de buna göre hesabını yapmalıdır.
Dünya zamanı kısa bir dönem ömürlerimizde; ebedî olanı yitirmeye ve yaralamaya değmez.
Gözümüze sokulanı gerçek bilmekten, ömrümüze dayatılana tahammül etmekten, gerçek ve doğruyu saklayanlara sessiz kalmaktan sana sığınırız Allah’ım; senin gücün her şeye yeter…
Hasbiyallah ve ni’mel vekil.
