İnsanoğlu kendisi için çok eski zamanlardan beri, çocukluğundan itibaren belki uzun yıllarını alacak şekilde ileri ki hayatı için, yetişkinlik ve yaşlılık dönemini de kapsayacak şekilde çeşitli planlar kurar. Bu planlar bazen uzun vadeli bazen de kısa vadeli olabiliyor. Yapılan planların ortak noktası ise büyük bir çoğunluğunun çocukluk ve ergenlik döneminde hayaller ve oyunlarla açığa çıkmış olmasıdır. Bazıları ebeveynlerin kararıyla bazıları ise çocuğun çevresinin de etkisiyle hayal gücünün ürünü olarak şekillenmiş olmasıdır. Nihayetinde yapılan planların hepsinin arkasında bir şekilde bir itici gücün olduğunu anlıyoruz.
Fakat bu itici güç diye tanımladığımız topluluklar yada bireyler, çocuğun özünde nasıl bir hayat istediğini yada nasıl bir plan yapmak istediğine aldırmayabiliyorlar. İyi yönde yapılan telkinler, iyi istikametler oluşturabiliyor lakin iyi telkin diye tabir ettiğimiz yönergeler bile bireysellik yani bir başka deyişle bencillik duygusundan arınmadığı müddetçe olumlu sonuçlar doğurma da sorun çıkartabiliyorlar.
Aslında her şey bakmak yada görmek ile ilgili olsa gerek. Çocuğumuza sadece gözümüzle bakarsak, onun ne istediğini duymazsak yada onu dinlemezsek, maalesef hayat akışını biz belirlemiş olup ne iş yapacağından tutunda nasıl hareket edeceğine kadar yine biz belirlemiş oluruz. Böylece geleceğe kendini yetiştirmiş, kendi aklını kullanabilen, aklını kiraya vermeyen bir kişilik sahibi olmasına engel olmuş oluruz maalesef.
Kendi doğrularımız, kendi mesleki hayallerimiz yada kendi ilkelerimiz olabilir. Bu durumu çocuğumuz üstünde de uygulamaya kalkarsak şayet gelecek nesil diye bahsettiğimiz zamanın şuan ki zamandan hiç bir farkı kalmaz. Bu da çocuğun ve zamanın gelişimi için olumsuz öngörülerinin oluşmasına sebep olur. Bize düşen görev aslında çocukları şuan ki zamana göre değil, gelecek zamana göre yetiştirmek olacaktır.
Hastalıklı bir konumuzdan daha bahsetmek istiyorum o da eğitim yönetimi ve gelecek tasarımı hakkında ailesel olarak içinden çıkamadığımız bir konu aslında. Çocuğun geleceğini mali açıdan teminat altına alıp meslek konusunda sınırlar koyma durumu yerinde bir hastalık teşhisi olacaktır kanısındayım. Oğlum, kızım; doktor, hakim, mühendis , öğretmen olsun hem devlete hem millete hem de kendisine faydalı olsun, maaşı, sigortası olsun düşüncesinin içerisinde mutlu mu yoksa mutsuz mu diye sorular var mıdır acaba…
Yada şöyle bir soru sormak isterim. Çocuk bu vasıfları kazanırken mesleğini severek yapmıyorsa nasıl faydalı bir birey olacak, topluma, millete ve özellikle kendine… Hâlbuki yeni dönem yeni gelecek yeni mesleki ve kişisel beceriler üzerine yapılan planlamalar çok daha yerinde olacaktır. Sosyolojik ve psikolojik hastalıkların hatta toplumsal sorunların da çözümü olacaktır. Süreç uzun ve meşakkatli olabilir. Lakin ailede başlatılan bu düşünce devriminin sonucu görüldüğü vakit, bu zorlu ve değişime ihtiyaç duyulan hedefsiz eğitim, daha kalifiye, daha psikolojik açıdan pozitif ve bunun neticesinde mali açıdan çok daha memnun insanlar olarak yetişeceklerdir.
Çocuk gelişimi ve eğitimi açısından bir örnek daha vermek isterim ki çok manidar olacaktır.
Bir aile düşünün, çocukları var. Çocuklar okula gidiyor ve en başarılı dersleri de edebiyat. Matematik dersleri de çok zayıf olmamakla birlikte puan olarak biraz düşük seviyede. Bizim toplumumuzda zayıf olanın üzerine düşüleceğinden matematik dersine ek ders istenir. Fakat doğru olan edebiyat dersinin üzerine yoğunlaşmaktır. Çünkü çocuğun kişiliğine uygun ve mutlu bir sosyal hayat gerçekleştirebilmesi için sevdiği şeyin üzerine yoğunlaşması elzemdir.
Unutulmamalıdır ki dünya çapında ödül kazanan insanların büyük bir çoğunluğu ve toplum içinde sevilen insanların büyük bir çoğunluğu, sevdiği şeylerin peşinden koşmaları ve kişiliğine uygun işler yaptıkları için sevilmektedirler.
Sevgi ve saygılarımla…
