Şu anda dünyanın yükü Hak Rabbim diyenlerin ve mazlumların üstünde. Rabbim Hak demeyerek mazluma zulmedenler yük taşımadan rahatlığı yaşasa da, bu yük taşımayanların ıstırabını ahirette taşıyacakları yükün ağırlığını ölçecek bir terazi yoktur maalesef! Kimisi bu dünyada cenneti kazanmak için savaş veriyor, kimisi cehennemi kazanmak için, kılavuz ortada Hak Kur’an ona göre herkes savaşında kazanıp kazanmadığını, yoksa kaybettiğini bakarak anlasın artık.
Mazlumlarla Hak Rabbim diyenleri her zaman yeni sonsuz bir hayatla cennet beklerken, Rabbim Allah diyenlere saldıranların da bu dünyada var olan dünyaları elinden alınarak ateşten bir çukuru kazanacakları Hak Kur’an da sabit. İşte bu nedenle zamanı nasıl geçirdiğimiz çok önemli. Dünyalık malı, mülkü ihtiyacımızdan fazlasını elimizin tersi ile ileriye sürerek ihtiyacı olana veren miyiz, yoksa hepsi benim diyerek hepsini alan mıyız? Gözyaşını secdeye akıtanlardan mıyız? Gözde yaşları dereler gibi akıtarak içinde boğulmayı seçenlerden miyiz? Bu çok önemli…
Bütün kâinat insanın içine akıyorsa insan neden içindeki kâinatta koşarak bekleyen bir mazluma varamıyor? Varan koşanlardır duranlar değil. Rabbim Hak diyenle mazlumlar nefsini ve dünyalık geçici hevesleri yıkmaya uğraşırken, nefsi ve dünyalık çıkarı sevenler, Rabbim hak diyen ve mazlumu ezerken benim sevdiklerimi nasıl ezersin diye ezmektedir. Her şey bize neden küstü ve gitti? İyi olanlar, iyiliği hassas gönlünde taşıyanlar, mutlu gülen güldüren insanlar nereye gitti ve kargaşayı, biten insanlığı, kim bize böylesine sıkı sıkı gönlümüzde taşımamız için bize verdi? Her şeyi neden insanlığımızla geride bıraktık ve yanımıza neden alamadık/almadık? Ruhum sıkılsa da bizler hepimiz içimizde bunca kardeşlerimize yapılan zulmü gördükçe kan ağlasak ta neden bunu sonlandırmak için bir adım atamıyoruz ki? Uyandırmak uyarmak bizim için verilmedi mi ki, böylesine uykular içinde uyanamıyoruz? İlk yara alanı tedavi etmeden seyirci kalmamızın bedeli midir bu? Hangi soruyu sorsam sorular bizden fazla yaralı! Neden kendi yalnızlığımıza sığındık ki Rabbimize sığınmak varken? Oysa anladım ki kendimizi değiştirmeden, Hakk’a doğru Hak için yürümedikçe hiçbir değişim olmayacak! Önce Hakk’a, sonra kendimize dönmemiz gerekiyor.
Sabah, ölüm uykusundan kalkarak sabah namazı kılanımız dahi kalmadı üç beş ihtiyardan başka! Seherin sessizliğine bakarak, bu sessizliğe gün boyu muhtaç olduğumuz belki hatırımıza gelirde, bu yolda bunu sağlamak için belki bir yol buluruz, lakin hepimiz sıcak yorgan altında kalkamıyoruz ki! Kaçan uykularımıza ne oldu? Filistin’de, Suriye’de, bizde terör saldırısıyla diz çöktürtmek isteyen, zalimlerin zulmü altında kalanların sancısını hissederek uyku uyuyamayanımız dahi yok, yola çıkanımız dahi yok, yok, yok, yokkkkkk! Ne kardeşlerimiz ne de kendimiz için bir çıkış yolu arayarak yolu bulmaya çalışanımız yok, yazıklar olsun bizlere!
